جهادستان

ﻋﺎﺭﻓﯽ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ، ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻬﺮﯼ ﺷﺪ.ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ: ﺩﯾﺪﻡ ﺑﭽﻪﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ، ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼِ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﮑﻤﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ.ﻏﺮﻭﺏ ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ.ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ.ﺩﺭِ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺯﺩ: ﻣﺎﺩﺭ، ﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ!ﻣﺎﺩﺭ: ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ!- ﭼﺮﺍ ﻣﺎﺩﺭ؟!ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺩﯾﺮ ﻣﯿﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ، ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﮐﺜﯿﻒ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﻪ ﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﻮﺭﻡ ﻭ ﺑﺪﻭﺯﻡ، ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ.- ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ، ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭ...ﻫﺮ ﭼﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ، ﻓﺎﯾﺪﻩ ﻧﮑﺮﺩ.ﭘﯿﺶ ﺭﻓﺘﻢ، ﺩﺭ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ.- ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ...ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ.ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﺩﺭ، ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯽ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﯿﺪﯼ؟ﮔﻔﺖ: ﺁﻗﺎ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ ﮐﺮﺩﻩ! ﺍﺯ ﺑﺲ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺩﯾﺮ ﻣﯿﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻪ.ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻗﻮﻝ می دهی ﺩﻳﮕﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺩﯾﺮ ﻧﯿﺎﯾﯽ ﺧﺎﻧﻪ؟ﻟﺒﺎﺳ‍َﺖ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﮑﻨﯽ؟ﮔﻔﺖ: بله.ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﻭ ﺧﺎﻧﻪ.ﺑﭽﻪ ﺭﻓﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ.ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﻡ، ﺩﯾﺪﻡ ﺩﺭِ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ.ﺑﭽﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ، ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺑﺎ ﺭﻓﯿﻖﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﺯﻯ!ﯾﺎﺩﺵ ﺭﻓﺖ ﺩﯾﺸﺐ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ!ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩ.ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻪ ﺭﻓﯿﻘﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺖ:ﻣﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪﺗﺎﻥ؟ﺩﻭﺳﺘﺶ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﺭﻓﯿﻖ، ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍﻫﺖ ﻧﻤﯿﺪﻩ،ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺪﻩ!ﺑﻪ ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ: ﺣﺴﯿﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪﺗﺎﻥ؟ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ! ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻨﻮ ﺑﮑﺸﻪ؟!ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﭽﻪﯼ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺭﺍ ﻧﺒﺮﺩ ﺧﺎﻧﻪﺍﺵ!ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭِ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ...ﺭﻓﺖ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻪ...ﭼﯿﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ؟ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﯾﮕﺭ ﻧﺪﺍﺭﻩ!ﻫﺮ ﭼﯽ ﺩﺭ ﺯﺩ،ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺻﻼً ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻧﯿﺎﻣﺪ!ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ، ﻣﻦ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩ...ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻻ به بچه اش نگاه میکنه و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽکنه!!ﺑﭽﻪ هم ﺩﺭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ!!ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ،ﺑﭽﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻧﻪ!!!ﺑﭽﻪ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺶ ﺩﺍﺭﻩ!ﭼﯿﮑﺎﺭﺵ ﻛﻨﻪ؟ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻭﻗﺘﻰ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﻴﺸﻪ؟!!ﺩﯾﺪﻡ، ﺑﭽﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﮑﻤﺶ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ، ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ ﮔﺬﺍﺷ جهادستان...

یک نفر قصه می کند که یکی از روز ها در یکی از شهر ها بودم یک چرسی کنارم آمد و برایم گفت؛ یک مقدار پول بتی، میخواهم چرس بخرم و نشه کنم. من برایش گفتم به خاطر خوراکه برایت پول می دهم ولی برای چرس نه. چرسی برایم گفت: رزق دهنده کسی دیگری است، اگر بخاطر چرس پول می دهی خوب ورنه من میروم. من هم برایش مقدار پول دادم و چرسی حرکت کرد، من نیز به تعقیب چرسی در حرکت شدم، در یکی از کوچه ها عروسی بود، یک نفر پتنوس بزرگ پر از قابلی بر دست داشت، ناگهان پتنوس قابلی از دست اش به زمین افتاد و قابلی به زمین ریخت، چرسی شروع کرد به خوردن قابلی، که چشمش به طرف من شد، برای من یک جمله عجیب و غریب گفت: که آن جمله را در تمام عمرم فراموشم نخواهد شد..‌برایم گفت! در این روزا روابطم با وی کمی خراب است ورنه برایم در بشقاب روزی می داد. خوب باز هم آن قدر مهربان است که با کسی که خفه هم باشد وی را گرسنه دیده نمی تواند.بلی ها هر که توکل به خداوند کند خدا برایش کافیست، بدون شک الله مهربان است... جهادستان...

برگردان از عربی: بصیراحمد مبصرآیا تا کنون اندیشیده‌اید که لحظات نخستین ورود به بهشت چه‌قدر خوشایند و شگفت‌انگیز خواهد بود...!فکر کنید، وقتی نگاه ما به جوی‌بار های جاری در آن بیفتد، قصر های زیبا و دلرُبای آن‌را به تماشا بنشینیم،میوه‌های رنگارنگ، خیمه‌ها، سنگ‌فرش‌های طلایین و نقره‌ای، حریر، مشک ووو...!هنگامی‌که عزیزترین‌های مان‌را که سال‌هاست از دست داده‌ایم و از دیدار شان محروم گشته‌ایم، باز ببینیم...!آن‌گاه که فرزندِ نیکوکردار پدر و مادر مهربان اش را دیدار نماید، و پدر و مادری که فرزند شان را در کودکی از دست داده اند، به آغوش کشند،و برادر، برادرِ گم‌شده یا ندیده‌اش را برای نخستین بار ببیند و در آغوش گیرد...!وقتی ببینیم مریضان شفا یافته اند،کوران بینا گشته اند،غمگساران خوش‌حال و خندان اند،پیر مردان نیروی جوانی یافته،و پیر زنان سرمست و جوان شده اند...!وقتی دیده‌گانِ ما برای نخستین‌ بار با دیدار پیام‌آوران پروردگار خنک شود،بر صحابه‌ی پیامبر اسلام سلام بدهیم،با علماء و بزرگان امت که سخت شیفته و تشنه‌ی دیدار شان بودیم، مصافحه کنیم،مجاهدان و رادمردانِ راه خدا را از نزدیک ملاقات نماییم،چشمان مان با دیدن شهیدان گلگون کفن روشن شود،و با چشمِ سر فرشته‌گان الهی را از نزدیک به تماشا بنشینیم...!آن‌گاه که ما را به سوی حوض کوثر فراخوانند، و ببینیم که سردارِ سپید‌ رویان و فخر دو جهان، محبوب دل‌های‌ مان ☆محمّد صلی‌الله‌علیه‌وسلم☆ با جام‌های زرّین در دستان مبارک‌اش از ما استقبال نموده، و جامی لبالب از آن کوثر جوشان و خروشانِ عشق بر ما بنوشاند...؛ وه که چه لذت‌بخش خواهد بود، و حقّا که جان و روان مان سیراب و شاداب خواهد گشت، چنان‌که تا ابد تشنه‌گی به سراغ مان نخواهد آمد...!و آن‌‌گاه که برای مان گ جهادستان...